هوبره ‏Houbara Bustard‏ از خانواده ‏Otididae‏ پرنده ای بیابانگرد و خجالتی است و درجزایر قناری ، شمال آفریقا و جنوب ‏غربی آسیا زندگی می کند . هوبره یا آهوبره ،‌به مرغ بمب انداز معروف است و از لحاظ ترکیب و شکل ظاهری تا حدودی به ‏بوقلمون شباهت دارد . در ایران به صورت بومی و مهاجر دیده می شود . هوبره یکی از صیدهای تاریخی و باستانی ایران قلمداد ‏می شود . این پرنده بین ۷۵-۶۵ سانتیمتر طول و حدود ۳-۵/۱ کیلو وزن دارد که هم اندازه میش مرغ ماده می باشد ولی از لحاظ ‏زنگوله بال ، بسیار بزرگتر و متفاوت با آن و از نظر شکل ظاهری شبیه بوقلمون است و طول بالهای آن به ۱۴۰ سانتیمتر می ‏رسد و به طور کلی با پرو بال قهوه ای رنگ ، زیر تنه خاکستری سفید با دسته پرهای سیاه و سفید بلند که از دو طرف گردن ‏آویزان است و حالت دامن مانندی به آن می دهد مشخص می شوند و دارای نشان و رنگ و حالتی شبیه پوست پلنگ هستند . ‏همچنین انتهای شاهپرهای بال سیاه است . در زمستان سطح پشتی شاهپرهای ثانویه سفید می شود . پرواز این پرنده سنگین و ‏آهسته است و درهنگام پرواز ابتدا به تندی راه می رود و بعد پرواز می کند و دارای دم نسبتا بلندی است . ‏
هوبره ماده کوچکتر از نر است و زیر تنه خاکستری پررنگ تری دارد . این پرنده چشمان زرد و درشت دارد و در هنگام قوز ‏کردن ، هماهنگی کامل با محل شنزار محیط خود پیدا می کند . در هنگام جفتگیری ، نرها روش عجیبی در جذب ماده دارند . آنها ‏کورکورانه با گامهای بلند راه می روند و پرهای طوق گردن و کاکل سرشان را به هوا بلند کرده و برای ماده نمایش می دهند . ‏ماده این پرنده ۴-۲ تخم روی زمین می گذارد . هوبره و گونه آسیایی آن جزء پرنده های بی صدا ( بسیار آرام ) هستند .‏
این پرنده هنگام راه رفتن در بیابان از دانه ها و غله ها ، جوانه ها ، حشرات ، کرمها ، حلزون ها و خزندگان کوچک مثل ‏مارمولک ها ، بزمجه های کوچک و انواع حشرات مثل سوسک و غیره که در کویرها یافت می شوند تغذیه می کند و به بهترین ‏وجهی با زندگی در محیط بیابان سازگار است و به خوردن ” شور” که علف خودروی وحشی مخصوص این مناطق می باشد ‏بسیار علاقه دارد. ندرتا آب می نوشد و بیشتر آب بدنش را از غذایی که می خورد بدست می آورد . زیستگاه این پرنده در مناطق ‏شنی و تپه ماهورهای ریگزار ، بیابان ها و نواحی کویری و نیمه کویری آزاد و حفاظت شده مرکزی ، شمال شرقی و جنوب ‏کشور با بوته های پراکنده یا علفهای کوتاه و حاشیه گندم زارها است و رنگ او از هر لحاظ با رنگ خاک مشابهت دارد. روی ‏زمین آشیانه می سازد و در هوای گرم تابستان و نیمروز در پناه بوته ای به اصطلاح جفت می کند و کمتر به چشم می آید به ‏همین جهت دیدن آن در چنان شرایطی بسیار مشکل است.‏

منبع : اینترنت

عکس : سید جلال موسوی